زیلوی قالیچه ای با نقش چیتی

خاستگاه هنر زیلو بافی دراستان یزد محلی به نام بشنیغان در میبد بوده که از این محل به جاهای دیگر رواج یافته است. به دلیل شباهت زیاد زیلو به حصیر، در نقش و بافت، می توان احتمال داد که زیلوبافی مرحله تکمیل یافته حصیربافی است و بافندگان آن از این صنعت الهام گرفته اند.

زیلو در نقش و بافت شباهت بسیاری به حصیر دارد و همانند حصیر یکی از موارد استفاده آن در مساجد، مصلی و اماکن متبرکه است. کارشناسان احتمال می‌‌دهند که زیلو بافی تکامل شیوه بافت حصیر باشد.

زیلو فرشی است که در اندازه های استاندارد ۴*۳ و ۱*۵/۲ و ۳*۲ و سفارشات گوناگون ۹۰ سانتیمتر و ۱۵۰ سانتیمتر، ۱۸۰ سانتیمتر، ۲۲۵ سانتیمتر برای بافت های زیر انداز و سجاده و غیره بکار می­رود. بر اساس شواهد و منابع موجود فرشهایی در مساجد و تکایای موجود است که طول ۲۰ متر و ۱۸۰ متر و ۱۱۶ متر به خود اختصاص داده اند .

برخی از ایرانگردان خارجی نیز در سفرنامه‌های خود از زیلوی میبد یاد کرده اند. سر پرسی سایکس، نماینده نظامی انگلیس در ایران به هنگام عبور از میبد می‌‌نویسد:«این گلیم‌های قرمز بافت میبد از شهرت خاصی برخوردار است…» و مرادش از گلیم همین زیلو است. زیرا گلیم بافی در میبد مرسوم نبوده است و اطلاق گلیم به زیلو از نظر تشابهی است که بین بافت این دو وجود دارد.