خاستگاه هنر زیلو بافی دراستان یزد محلی به نام بشنیغان در میبد بوده که از این محل به جاهای دیگر رواج یافته است. به دلیل شباهت زیاد زیلو به حصیر، در نقش و بافت، می توان احتمال داد که زیلوبافی مرحله تکمیل یافته حصیربافی است و بافندگان آن از این صنعت الهام گرفته اند.
زیلو در نقش و بافت شباهت بسیاری به حصیر دارد و همانند حصیر یکی از موارد استفاده آن در مساجد، مصلی و اماکن متبرکه است. کارشناسان احتمال می‌‌دهند که زیلو بافی تکامل شیوه بافت حصیر باشد.
زیلو فرشی است که در اندازه های استاندارد ۴*۳ و ۱*۵/۲ و ۳*۲ و سفارشات گوناگون ۹۰ سانتیمتر و ۱۵۰ سانتیمتر، ۱۸۰ سانتیمتر، ۲۲۵ سانتیمتر برای بافت های زیر انداز و سجاده و غیره بکار میرود. بر اساس شواهد و منابع موجود فرشهایی در مساجد و تکایای موجود است که طول ۲۰ متر و ۱۸۰ متر و ۱۱۶ متر به خود اختصاص داده اند .
زیلو هایی که بیشتر مصرف خانگی دارند، این نوع زیلوها بیشتر جوهری و به رنگ آبی و گلی بافته می‌شود. قیمت این نوع زیلو در مقایسه با انواع دیگر ارزان تر است.
زیلو هایی که مخصوص استفاده در مساجد است و معمولاً به رنگ آبی و سفید است.
زیلو هایی نفتال که ازمرغوب ترین نوع است و به رنگ سبز و نارنجی بافته می‌شود و قیمت آن ها هم نسبت به بقیه رنگ های زیلو ها بیشتر است.
برخی از ایرانگردان خارجی نیز در سفرنامه‌های خود از زیلوی میبد یاد کرده اند. سر پرسی سایکس، نماینده نظامی انگلیس در ایران به هنگام عبور از میبد می‌‌نویسد:«این گلیم‌های قرمز بافت میبد از شهرت خاصی برخوردار است…» و مرادش از گلیم همین زیلو است. زیرا گلیم بافی در میبد مرسوم نبوده است و اطلاق گلیم به زیلو از نظر تشابهی است که بین بافت این دو وجود دارد.
اکنون در مسجد جامع میبد قرار دارد که در سال 808 هجری قمری بافته شده است.
نقد و بررسی‌ها
هیچ دیدگاهی برای این محصول نوشته نشده است.